Drodzy Bracia i Siostry!
Wszyscy jesteśmy w tych dniach wewnętrznie poruszeni ostatnimi wydarzeniami
związanymi z epidemią koronawirusa. Nie bardzo wiemy jak się przed nim zabezpieczyć
i jak będzie kształtować się przyszłość – co przyniosą najbliższe godziny, dni a może
nawet miesiące. Bóg zakwestionował nasze ludzkie poczucie bezpieczeństwa – stąd
niepokój i obawa o naszą i naszych bliskich przyszłość. Próbujemy obecnie zabezpieczyć
się po ludzku ulegając panice gromadzenia zapasów, zakupów czy tworzenia jakichś
ludzkich scenariuszy. Utrata bowiem poczucia bezpieczeństwa wprowadza do ludzkiego
wnętrza dyskomfort, niepokój a nawet lęk. Nasz styl życia codziennego też został w jakiś
sposób zakwestionowany. Możemy zostać uwięzieni w naszych domach,
a doświadczenie izolacji nie jest łatwe do przyjęcia. Nie jesteśmy do końca zdolni do
panowania nad tym, co się dzieje w nas i wokół nas. Musimy spowolnić nasze życie.
Zatrzymać się z pogłębioną refleksją oraz w duchu wiary przyjąć z nadzieją nadchodzące
doświadczenia bez ulegania pokusie lęku i histerii. Często się tłumaczymy, że brakuje
nam czasu na modlitwę, spotkania nawet z najbliższymi – teraz może się okazać,
że będzie go nieco więcej.
Jesteśmy w okresie Wielkiego Postu. Jesteśmy wyprowadzeni na pustynię, tak jak
Jezus. Na pewno będziemy poddani próbie i różnym pokusom. Pustynia nas demaskuje
i pokazuje jacy jesteśmy naprawdę. Odsłania często to, co głęboko w nas ukryte –
prawdę o naszym życiu, o naszych lękach, nieufności i skupieniu na sobie. Pustynia może
jednak okazać się dla nas zbawienna. Jeśli zaufamy Bogu – pustynia stanie się miejscem
spotkania z Bogiem i drugim człowiekiem. Punktem zwrotnym odbudowy naszego
ludzkiego sensu życia, aby odkryć to, co naprawdę ważne. W sytuacji zagrożenia
człowiek nie potrafi karmić się ochłapami i pozorami szczęścia. Odkrywa bowiem to,
co w nim najgłębsze: tęsknotę za bliskimi, potrzebę kochania i bycia kochanym, potrzebę
szczerej rozmowy z Bogiem i stanięcia przed Nim z całą prawdą. To nasze rekolekcje
wielkopostne posypane popiołem koronawirusa dla naszego nawrócenia. Wszystko, jak
wierzymy, jest w rękach miłosiernego Boga. On jest Panem każdego wydarzenia i każdej
epidemii.
Drodzy Bracia i Siostry, pragnę Wam powiedzieć z mojego kapłańskiego serca,
że jesteście bardzo kochani a nasz Bóg jest Dobrym i Miłującym Ojcem, który nie chce
śmierci grzesznika, ale pragnie, aby się nawrócił i miał życie. Bóg jest z nami w tym
doświadczeniu i nas bezpiecznie przeprowadzi, jeśli Mu zaufamy i podejmiemy drogę
naszego nawrócenia. Okres Wielkiego Postu zawsze był dla nas czasem pokuty
i nawrócenia. A wezwanie to w kontekście ostatnich wydarzeń, które wstrząsają całym
światem, nabiera jeszcze większego znaczenia. Odczytajmy te znaki czasu, które daje
nam Opatrzność.
Pod krzyżem Jezusa Chrystusa stała Matka Jego Maryja. Ona jest również
i teraz w tych trudnych momentach z nami i nie pozostawia nas bez swojej matczynej
miłości i opieki. Ogarnia nas Niepokalanym Sercem, przez które, jak sama zapowiedziała
w Fatimie, dokona się Jej zwycięstwo w świecie i w naszych sercach.
W tych dniach napełnionych ludzką niepewnością jako kapłani będziemy służyć
Wam modlitwą a szczególnie posługą w konfesjonale Sakramentem Miłosierdzia
i Uzdrowienia słuchając Waszych spowiedzi. Zachęcamy do wspólnej modlitwy
różańcowej w domach, szczególnie o godz. 20.30 jednocząc się z całym Kościołem
w Polsce. Możemy w tym czasie zapalić świece w oknie na świadectwo naszej modlitwy
i łączności ze wspólnotą parafii. To czas próby naszego człowieczeństwa i wiary. Szansa,
aby zbliżyć się do Boga i bliźnich. Odnaleźć się przy krzyżu Zbawiciela i położyć w Nim
naszą nadzieję. Zdobyć się na większą wrażliwość i odruchy serca poruszonego miłością.
